به گزارش خبرنگار مهر،
بوکس که دیگر شاید به یکی از رشته های پرمدال در تمام کشورها تبدیل شده
هنوز در ایران دست و پا شکسته به کار خودش ادامه می دهد. رینگ حرفه ای APB
البته فرصتی خوب برای بوکسورهای ایرانی است تا حقی را که برایشان گرفته
نشده خودشان بگیرند.حق یک تیم ملی خوب، سرمربی خوب، حقوق خوب، اردوی خوب و
نتیجه خوب!
تیم ملی بوکس بعد از اینکه نصفه و نیمه شد،
اختلاف دو سرمربی منتقد هم فروکش کرد و به دست یک مربی خارجی افتاد. تصمیمی
که البته از مدتها قبل گرفته شده بود و خوب هم بود که یک کاربلد با تجربه
بین المللی بوکسورهای تیم ملی را هدایت کند. هرچند خیلی منطقی نبود در این
برهه زمانی این تصمیم گرفته شود.
وینکوف انتخاب شد. او اول به عنوان سرمربی
تیم ملی اوکراین معرفی شد و بعدها معلوم شد کنار دست سرمربی به عنوان مربی
کار کرده است. خیلی هم معلوم نیست حوزه اختیاراتش در تیم ملی اوکراین چقدر
بوده و مثل خیلی از مربیان ما شاید زحمات دیگری را در رزومه شخصی به نام
خودش نوشته باشد.
وینکوف ماند و ماهی ۳،۴ هزار دلاری که باید
در این بحبوحه مشکلات مالی به وی پرداخت می شد. روال کار خیلی عادی سپری می
شد. در کنار او استکی هم به عنوان مربی کار می کرد که خیلی ها معتقدند
تمام بار تیم بر دوش او بود. شاید وینکوف که خودش را عاشق ایران و ایرانی
معرفی کرده بود از همان ابتدا نگران پیشنهادات خارجی اش بود. پیشنهاداتی که
گویا هنوز هم به وی می شود.
بعد از چند اردو تیم ملی به مسابقات قهرمانی
آسیا رفت. رقابتهایی که در دور قبل سه برنز در آن بدست آورده بودیم و در
این دور هم همین نتیجه تکرار شد. با این تفاوت که پاسخ آزمایش دو هفته قبل
از اعزام یکی از بوکسورهای تیم ملی نشان داد او دوپینگ کرده است.
حالا چه اتفاقی یا چه عمدی، چه داروی
سرماخوردگی چه مکمل افزایش وزن، او دوپینگ کرده است و حتی اگر آزمایش محل
برگزاری مسابقاتش منفی باشد حتما به گوش نادو و آیبا خواهد رسید و این یعنی
حذف یکی از مدال های آسیایی و کسب نتیجه ای ضعیف تر از دور قبل با وینکوف!
وینکوف به خوبی می داند ۶ ماه قراردادش با
تیم ملی تمام شده، او می داند تغییری در بوکس ایران نداده است. شاید هم
تقصیر را بیندازد گردن مسئولان. ولی او در این ۶ ماه ، ماهیانه حدود ۱۰
میلیون تومان حقوق گرفته چیزی که یک دهم آن هم برای بوکسورهای تیم ملی که
اغلب بدون شغل و متاهل هستند آرزوست.
وینکوف می داند که پرونده اش در بوکس ایران
خالی است و بهتر است به همان پیشنهادات خارجی اش فکر کند. اما این وسط
هزینه به هدر رفته برای حضور کم ثمر او در مقطع زمانی بی فایده، آبروی رفته
از بوکس با دوپینگی که شاید مربیان تیم ملی هم در عدم مدیریت روی این قضیه
دخیل باشند، کشمکش های اخیر روزبهانی با فدراسیون و مسئولانش، دو دستگی در
بین مربیان داخلی تنها بخشی از مواردی است که مسئولان بوکس باید در خلوت
خودشان جایی که رسانه را متهم نکنند و تهدید به شکایت به آن فکر کنند.
ناطق نوری رئیس باسابقه فدراسیون، بوکس را
در ایران زنده کرد و آن را زنده نگه داشت اما می توان در این رشته که ده ها
مدال از پس آن در رقابتهای بین المللی می توان کسب کرد بهتر بود. می شود
کمی هم کارنامه ها و مدرک ها نشان دهد چه کسی کجای بوکس قرار بگیرد. اگر
کمی در انتخاب ها دقت شود شاید بوکس که هنوز هم هر روز استعدادی منحصر به
فرد دارد آینده ای خیلی خوب در ورزش کشور داشته باشد.
چراغ کسب سهمیه ای که احسان روزبهانی روشن
کرد می تواند به چراغ هایی تبدیل شود که بوکسورهای قهرمان از سراسر کشور
روشن می کنند تا بوکس فقط قائل به روزبهانی و مظاهری و دلاوری و ... نباشد.
خیلی ها هستند که در رینگ های استانی خودشان قربانی عدم برگزاری مسابقاتی
همچون لیگ بوکس می شوند.
تجربه ۶ ماه حضور وینکوف در ایران اگرچه
فایده ای برای بوکس ما نداشت اما شاید زنگ هشداری به مسئولان بود که انتخاب
یک سرمربی خوب می تواند اثراتش را برای سالیان سال در این رشته بگذارد.
بوکس یک مربی می خواهد به اندازه ولاسکو در والیبال که هروقت رفت همه
بگویند کاش می ماند نه کسی که همه منتظر پایان مدت قراردادش باشند.
